De reis en onze eerste dag

Vliegtuig, 27 juli 2014 om 13.15 uur

Joepie! Daar zitten we dan. Op stoelen 40 C D E om precies te zijn. De stroom viel wel uit in het vliegtuig, net toen ze het veiligheidsfilmpje aan het draaien waren. Geen idee dus wat we moeten doen als er iets mis. (Flauw… Sorry moeders, maar geen zorgen. We zijn veilig in USA) Maargoed, here we gooo!

Vanochtend eerst nog met mama, Arnold en Ro langs vertrekhal 3 geweest. Wat een bloemen, ik zou bijna willen zeggen ‘wat prachtig!’ maar de reden waarom ze er liggen zorgt ervoor dat je niets zegt. Het blijft ongelovig wat er gebeurd is.
Ik had met Amber en Talisa afgesproken bij incheckbalie 16. Toen we er allen waren, gingen we gauw in de lange rij staan. Te zware koffer, koffer die niet open wilde, lieve stewardess, paspoort controle, snel naar de gate is wat volgende. Spanningen, gezonde spanningen. Al moet ik wel eerlijk zeggen dat ik erg rustig was. Misschien omdat ik al een keer eerder zo lang naar USA ben geweest? Geen idee, maar als ik me straks pas echt realiseer wat er komen gaat en ik raak in paniek; komt er vast een blog over, so i will keep you updated! ;)
En ja, sorry, ik sla inderdaad het stukje ‘afscheid nemen’ over. Ik denk dat iedereen wel weet hoe dat gaat. Al heb ik wel geleerd van vorige Amerika avontuur dat het na dit jaar pas moeilijk wordt met afscheid nemen. Familie en vrienden zien we zeker terug, de nieuwe vrienden die we hier gaan ontmoeten waarschijnlijk niet…
Onze stoelen zaten eerst niet bij elkaar. Maar dit konden we nog veranderen bij de gate. Hier heb ik ook gelijk mijn eerste leermoment van dit avontuur; niet hardop lachen. Een meneer en mevrouw die voor ons bij de gate om hulp vroegen aan de stewardess waren boos, teleurgesteld of geïrriteerd (of alle drie) en vroegen de stewardess of ze met hun meevloog. De stewardess antwoordde heel geduldig dat ze niet meevloog. Ik schoot dus in de lach omdat ik wist door een vriendinnetje dat je grondstewardessen en luchtstewardessen heb. Maar dat deed ik dus te hard en mevrouw keek mij heel beledigd aan en zei dat ze een gesprek probeerde te voeren met de stewardess. Ik bood mijn excuses aan en moest stiekem nog harder lachen. Oke misschien weet inderdaad niet iedereen dit en moet ik niet afluisteren. Maar ik zag het voor me; een stewardess bij inchecken, door naar de gate, meevliegen naar USA en hetzelfde en dan terug naar Schiphol. Arme stewardessen, en een geduld dat ze moeten hebben! Respect!

Och och, zullen we nu opstijgen? Het is al 13.29 uur.

We zijn binnen!
Nadat we geland waren gelijk door controle. Meneer Controle moest per se mijn visum papier los maken van mijn paspoort. Stom want nu zit ie niet meer vast geniet. En dan wel zeggen dat ik hem niet kwijt mag raken. Ja hallo jij maakt hem los!? Oke ik ga me hier niet druk om maken en zal goed op mijn papier letten. Koffers opgehaald. Top. Talis werd gekozen voor de steekproef. Arme Talis moest haar koffer opmaken en laten controleren. Amber en ik mochten niet mee. Oh wat waren we ongerust. Talis vond het al zo spannend, waarom moest zij nou uitgekozen worden. Gelukkig kwam ze al terug. Met een big smile vertelde ze dat ze heel aardig tegen der waren en dat ze haar zo mooi en lang vonden. Fijn, complimenten doet elk mens goed. Door laatste controle, koffer inleveren en chill time! We hebben een kinder menu genomen bij Crackers. Hier heb ik vorige keer ook met Ro gegeten. Helaas weer misselijk. Hopelijk morgen weer fruit! Jeeeej!
Oh en regel voor als Talis gaat stoppen met roken; 5x opdrukken of sit ups op elk moment als ze een peuk wil. Goeie toch!? Laten we gespierd terug komen.

Het is druk op Atlanta airport. Nog een uurtje en dan boarden.

Bijna “ Thuis” .

Motto van de steward: ‘It’s easier to say sorry than asking for permission.’

Op het laatste moment kwamen we erachter dat onze gate veranderd was. Snel van B9 naar F30… Nee geintje, we moesten naar B29! No stress ;)
We zaten in een kleine vliegtuig en helaas niet naast elkaar. Maar dat vonden we niet zo heel erg. We besloten lekker te slapen. Het opstijgen heeft alleen Amber meegemaakt. Talis en ik lagen al te snurken. Hehe. Am had een meneer naast zich die haar nummer wilde. Maar dat vond ze niet zo goed idee. Talis en ik vroegen nog of het een leuke vent was maar nee en hij was OUD! Haha! We waren ons nog aan het druk maken over hoe we de taxichauffeur gingen vinden op West Palm Beach airport. Maar toen zagen we hem staan, met bordje met onze namen. NICE! Gezellig ritje naar ons hotel Springhill Suites. Werd ons gelijk verteld dat er een stripclub om de hoek was. Geen idee waarom we hier naartoe verwezen werden. Maar leuk! Mooi hotel, prima om 8 nachten in te verblijven. Aardige receptionist die ons ook verwees naar de stripclub. Oke oke, we gaan er heen! Het is duidelijk.
Heerlijk geslapen, prima ontbijtje. Jackie van BallenIsles gebeld dat we veilig geland waren.

Nu de boel verkennen!

Oke wacht. We liepen rond alsof we de enige wandelaars waren. Het centrum was toch best ver… lets take a taxi! We gingen eerst naar CityPlace, winkeltjes kijken, wat een leuk plekkie! Toen waren we naar de beach gegaan. Daar was het best rustig en we hadden geen handdoeken. Oke eerst maar naar de Walmart. HUGE supermarkt.
We hebben hier trouwens een ander leermoment gehad; wees nooit bang dat je geen taxi terug heb en laat er dan dus een wachten. Dat wachten kost je 20 dollar. En geloof me we gingen als een speer door die supermarkt.
Duur ritje, maar we hadden eten, water en handdoeken! Thuis heerlijk gegeten en toen gezwommen in het zwembad.

Net hebben we gegeten in het enige restaurant dat op loop afstand was. Prima tentje, typisch Amerikaans country restaurant. Het eten was goed maar natuurlijk veel.
Gelukkig hebben we een andere huisregel: bij elk Engels scheldwoord moet je 5x opdrukken of situps doen. (Broer, ja ja ja 5x is heel weinig, maar we gaan opbouwen!)
Oh en Amber bij elke boer 10x! Ik citeer Amber: ‘Oke ik moet nu 20 keer. Maar ik moet een scheet laten zal ik er dan maar gelijk 30 doen?’.

Zoals jullie lezen. Het gaat hier goed met ons. We kletsen de hele dag door en onze kaken doen pijn van het lachen.
Dit gaan mooie 10 maanden worden :)


See ya soon <3